Δευτέρα 4 Φεβρουαρίου 2019

Όταν η μαμά αρρωσταίνει... ή αλλιώς το χρονικό της άρρωστης μάνας!



Και ποιος σου είπε ότι μπορείς να αρρωστήσεις? Είσαι μάνα κυρία μου! Έχεις υποχρεώσεις! Όλοι σε χρειάζονται και συ θες να αράξεις? Αν είναι δυνατόν... τς τς τς!!! 

Όλα ξεκίνησαν την εβδομάδα που μας πέρασε... κλασσικά και πάλι μία μέρα πάμε παιδικό σταθμό, πέντε στο σπίτι! Τα μικρά άρρωστα από την Τρίτη με τρελό βήχα, να πνίγονται στον ύπνο τους (καλά τα είδα όλα, τρόμαξα πάρα πολύ), ο σύζυγος στη δουλειά να επιστρέφει απόγευμα (και όχι κάθε μέρα, κάποια βράδια κοιμάται και στη δουλειά, ω ναι!) και εγώ εδώ στις επάλξεις, οπού από την Τετάρτη δεν τις κρατώ και πολύ καλά! Να έχω λοιπόν τον πυρετούλη μου, τον απίστευτο βήχα (που νόμιζα πως θα μείνω), μπούκωμα να μην παίρνω ανάσα και φυσικά τα αγόρια μου... 
Πως θα απασχολήσεις στο σπίτι τα παιδιά επί μία εβδομάδα χωρίς τηλεόραση? Και τι δεν κάναμε: πλαστελίνη, ζωγραφική, διάβασμα, θεατρικά, μάχη, δαχτυλοκουκλάκια, παιχνίδια ρόλων (ιππότες, σούπερ ήρωες κλπ), μουσική, χορό, κλπ κλπ. 

Φυσικά ύπνος μηδέν! Ο μικρός να με έχει ξεζουμίσει, να θηλάζει σαν νεογέννητο! Να έχω και το νου μου μην πνιγούν στον ύπνο τους! Εγώ κομμάτια, να πέφτω στα πατώματα λίγο πριν τη λιποθυμία και τα μικρά να με καβαλάνε, να μου πατάνε τα μαλλιά, να ανεβαίνουν πάνω στην κοιλιά μου και να χοροπηδάνε στο διάφραγμα (όχι δεν πονάει καθόλου!), να μου δίνουν χαστουκάκια για να συνέλθω (ειλικρινά ποιος τους τα έμαθε αυτά?) και να θέλουν να παίξουμε μάχη...!!! Τα νεύρα κρόσσια, γιατί τα σιρόπια που παίρνουν τους προκαλούν υπερένταση και απίστευτη γκρίνια! Και σαν να μην μου έφταναν όλα αυτά να πρέπει να κυνηγάω τα παιδιά ολημερίς με έναν ορό στο χέρι (μπας και γλιτώσουμε και την ωτίτιδα), να έχω πάνες, αλλάγματα και μπάνιο! 
Και φυσικά να πρέπει και να μαγειρέψω! Γιατί εντάξει δεν θα βάλω σκούπα με τον πυρετό, αλλά ένα φαΐ χρειάζεται στο σπίτι. Και εννοείται να πλύνω και τα πιάτα που ακολουθούν! Ε και δεν τελειώνουν και το γάλα, το τυρί, οι μπανάνες, τα φάρμακα? Μαντέψτε ποιος πήγε και για αυτά... μαζί με όλη την συμμορία! 
Αυτά συμβαίνουν όταν δεν έχεις βοήθεια από γονείς και μεγαλώνεις τα παιδιά σου μόνη με τον σύζυγο! Εμείς είμαστε και οι δύο από την επαρχία και δεν έχουμε τους γονείς μας κοντά, στην Αθήνα. Απ’ τη μια καλό, γιατί είμαστε από μακριά και αγαπημένοι και δεν παρεμβαίνει κανείς στο σπίτι μας, όμως από την άλλη κάτι τέτοιες στιγμές, πλήρους αποσύνθεσης, τη θες τη σουπίτσα από τη μαμά ή και από την πεθερά, δεν λέω όχι! 

Το αποκορύφωμα όλων η σημερινή μέρα, όπου ο ταρζανάκος μου ζήτησε να φτιάξω τηγανητές πατάτες και αφού έφαγα όλο το πρωί στην κουζίνα να μαγειρεύω και να πλένω, μετά δεν μπορούσα να φάω τίποτα, γιατί δεν είχα όρεξη! Και τι κάνανε τα παιδιά όλο το πρωί με τον μπαμπά τους...??? Βλέπανε ταινίες της Disney στον υπολογιστή!!! Έλεος!!! Εγώ με πυρετό να προσπαθώ να τα απασχολήσω δημιουργικά και ο μπαμπάς απλά άραξε μαζί τους να δουν ταινία! Εγώ γιατί δεν δικαιούμαι να αράξω??? Έτσι και κάτσω στον καναπέ μου ορμάνε όλοι! 
Αυτά τα ωραία και κουραστικά από εμένα και τη βδομάδα μας. Ετοιμάζω μέρες μια ανάρτηση για το μπλογκ, αλλά από την κούραση δεν την ολοκλήρωσα ποτέ! Έτσι αποφάσισα να βγάλω το άχτι μου, να γκρινιάξω ελεύθερα, να πω και γω τα παράπονά μου και πιστεύω κάποιες θα με καταλάβετε! 
Αχ, είναι πολύ δύσκολο να είσαι μαμά μερικές φορές! Θέλω και γω κάποιον να με νταντέψει και να μου πει «κάτσε και κοιμήσου μέχρι να γίνεις καλά»! Αντ’ αυτού τρώω τα χαστουκάκια μου και ακούω «έλα μαμά, σύνελθε, σήκω, μπορείς, θα τα καταφέρεις». Πάντως δεν μπορώ να πω, είναι υποστηρικτικά τα μικρά μου, πιστεύουν σε μενα και τις δυνάμεις μου! 

2 σχόλια:

  1. Χριστίνα μου, να σου πω ότι είσαι η μόνη που περνά δύσκολα με μικρά παιδιά... ψέμματα θα σου πω! Αυτό που έμαθα εγώ μετά από 3 παιδιά, χωρίς βοήθεια από παππούδες και με έναν άντρα που όσο πάει και λείπει περισσότερο λόγω δουλειάς, είναι ότι πολλές φορές χρειάζεται να γίνω εγώ η μαμά του εαυτού μου και να με νταντέψω! Να μου στύψω χυμό όταν είμαι άρρωστη και πρέπει πάση θυσία να σταθώ όρθια, να μου φτιάξω μια σουπίτσα όταν νιώθω αδύναμη κ.ο.κ.

    Επίσης, να σου πω ότι είμαι με το μέρος του συζύγου, γιατί έκανε την καλύτερη δυνατή επιλογή! Απασχόλησε τα παιδιά ενώ ήταν παρέα τους, χωρίς να κουραστεί επιπλέον, και σε άφησαν να κάνεις τις δουλειές σου (ή την ξεκούραση σου) με ησυχία. Κανείς δε θα μας κατακρίνει (ή τουλάχιστον δε θα πρέπει να δίνουμε σημασία στην κατάκριση) αν βάλουμε στα παιδιά παιδικό ή αν αγοράσουμε απ' έξω φαγητό όταν αυτή είναι η καλύτερη δυνατή επιλογή για την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε! Αντίστοιχα, κανείς δε θα μας δώσει το βραβείο όταν τεντώνουμε τον εαυτό μας πέρα από όσο αντέχουμε!! Take care of yourself!! ;) Τα φιλιά μου και περαστικά σας!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ' ευχαριστώ πολύ Τριανταφυλλένια μου! Η αλήθεια είναι πως βραβείο κατάρρευσης δεν παίρνει κανείς! Και επίσης αν δεν προσέξουμε εμείς τον εαυτό μας, πως περιμένουμε να μας προσέξουν οι άλλοι και κυρίως πως να προσέξουμε εμείς τους άλλους? Έχεις απόλυτο δίκιο σε όλα! Είμαι και γω μια drama Queen και θέλω να κάνω λίγο σούσουρο γύρω από το άτομό μου!!! χαχα!!!
      Πάντως, για τον ρου της ιστορίας, την επόμενη το πρωί αποζημιώθηκα... το αγόρι μου είχε άδεια και μιας και με βρήκε τέζα στον καναπέ απ' τα αξημέρωτα, με άφησε να κοιμηθώ μέχρι τις 10, άναψε και θερμοσίφωνο για να κάνω ζεστό μπανάκι, έδωσε και πρωινό στα παιδιά! Και χωρίς να ζητήσω κάτι... το έγραψα στο μπλογκ και το σύμπαν συνωμότησε!!! χαχα!!! Είναι απλά τέλειος!

      Διαγραφή