Άρνηση εγκυμοσύνης

Έχεις ακούσει για την άρνηση εγκυμοσύνης; Εγώ όχι μέχρι χθες το βράδυ. Είναι ένα περίεργο φαινόμενο που αγγίζει το υπερφυσικό (στο δικό μου μυαλό τουλάχιστον). Θυμίζει περισσότερο ταινία επιστημονικής φαντασίας ή μάλλον θρίλερ, αλλά δυστυχώς είναι αλήθεια. Και υπάρχει γύρω μας σε μεγαλύτερο βαθμό από ότι θα μπορούσα να φανταστώ!

Χθες αργά το βράδυ και αφού κοίμισα τα παιδιά αποφάσισα να αράξω στον καναπέ παρέα με την τηλεόραση. Κάνοντας ζάπινγκ, καθώς δεν έβρισκα τίποτα ενδιαφέρον, πέρασα και από την ΕΡΤ (πράγμα υπερ-σπάνιο για μενα) και εκεί απλά κόλλησα. Πέτυχα μια γαλλική ταινία κοινωνικο-δραματική, βασισμένη σε αληθινά γεγονότα. 

The unexpected child (Το παιδί που δεν περίμενα)

Η υπόθεση:

Παντρεμένη, με μια 7χρονη κόρη, η Ζοανά είναι ευτυχισμένη, μέχρι τη νύχτα που γεννάει εντελώς αναπάντεχα. Σοκαρισμένη, εγκαταλείπει το παιδί. Το μωρό εντοπίζεται αργότερα ζωντανό, αλλά εκείνη κατηγορείται για απόπειρα παιδοκτονίας. Η Ζοανά δεν καταλαβαίνει και επιμένει πως δεν ήταν έγκυος.
Βιώνοντας την απόρριψη όλων, είναι αναγκασμένη να εξηγήσει τις πράξεις της στο δικαστήριο, αλλά και στην οικογένεια και τους φίλους της. Πρέπει επίσης να δεθεί σαν μητέρα με το παιδί που απέκτησε ξαφνικά. Με τη βοήθεια της δικηγόρου της και μιας οργάνωσης, αποφασίζει να παλέψει εκ μέρους όλων των γυναικών που βίωσαν αυτό το φαινόμενο: την άρνηση εγκυμοσύνης.

(πηγή: www.ertflix.gr)

Το θέμα της ταινίας με σόκαρε και με έβαλε σε πάρα πολλές σκέψεις: άρνηση εγκυμοσύνης. Δεν είχα ξανακούσει ποτέ μου αυτόν τον όρο και ούτε καν φανταζόμουν ότι αυτό θα μπορούσε να συμβαίνει στην πραγματικότητα. Από τις διαφημίσεις κιόλας googlαρα για να δω τι πραγματικά συμβαίνει και αν αυτά που έβλεπα στην ταινία μπορούσαν πράγματι να ισχύουν. Και η πραγματικότητα με σόκαρε!

Τι είναι η άρνηση εγκυμοσύνης;

Είναι ένα φαινόμενο κατά το οποίο η γυναίκα δεν αντιλαμβάνεται ότι είναι έγκυος. Και θα μου πεις: πως γίνεται αυτό; Και όμως γίνεται. Και δεν μιλάμε μόνο για γυναίκες με ψυχιατρικό ιστορικό, που είναι οι προφανείς ύποπτοι. Εδώ πρόκειται για την οποιαδήποτε. Για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο ο εγκέφαλος της μητέρας αποφασίζει ότι αρνείται την προκείμενη εγκυμοσύνη και αποκρύπτει απ' το ίδιο το σώμα της τα προφανή συμπτώματα κύησης. Με λίγα λόγια η γυναίκα έχει περίοδο, δεν παρουσιάζει ναυτίες, ζαλάδες ή κόπωση, δεν πρήζεται το στήθος της και δεν φουσκώνει η κοιλιά της!!! Το βάρος μπορεί να αυξηθεί ελάχιστα κατά 3-5 κιλά, οπότε απλά φαίνεται σαν να πήρε λίγα κιλάκια. Η ίδια η κύηση γίνεται αόρατη! Τρελό, έτσι; Και μάλιστα η κύηση αυτή δεν γίνεται αντιληπτή ούτε από επαγγελματίες υγείας, αν δεν γίνουν εξετάσεις για εγκυμοσύνη.

Φαντάσου λοιπόν το σοκ της μητέρας που μαθαίνει για την εγκυμοσύνη της στο 3ο τρίμηνο (στις πιο λάιτ περιπτώσεις). Ή ακόμη χειρότερα, τον πανικό της γυναίκας που απλώς την πιάνουν έντονοι κοιλιακοί πόνοι και ξαφνικά από το πουθενά γεννάει, πολλές φορές μόνη και αβοήθητη. Σαν σκέψη και μόνο μου φαίνεται πραγματικός εφιάλτης! Αυτή η γυναίκα δεν έχει τον χρόνο να συνδεθεί με το μωρό της και να το αποδεχτεί, αφού καλά καλά δεν έχει καταλάβει τι έγινε... αφού δεν περίμενε παιδί! Σε αρκετές περιπτώσεις η μητέρα από το έντονο σοκ μπορεί να προβεί σε κακοποίηση ή βρεφοκτονία, συνήθως χωρίς να καταλαβαίνει τι κάνει και συνειδητοποιώντας το μέρες, βδομάδες ή και μήνες αργότερα.

Ψάχνοντας το θέμα διάβασα για αρκετά τέτοια περιστατικά άρνησης εγκυμοσύνης ανά τον κόσμο. Μάλιστα βρήκα αναφορά για μία έρευνα που δείχνει ότι στατιστικά δεν είναι τόσο σπάνιο όσο μπορεί να φαίνεται. Και όλο αυτό με έβαλε σε σκέψεις. Τόσα χρόνια έχω διαβάσει για πολλές περιπτώσεις εγκατάλειψης βρέφους στην Ελλάδα και για γυναίκες που γέννησαν μόνες τους στα κρυφά με κίνδυνο της ζωής τους. Πολύ εύκολα χαρακτήριζα όλες αυτές τις γυναίκες με τα χειρότερα λόγια. Και όχι μόνο εγώ αλλά και εκατοντάδες άλλοι στα ΜΜΕ και τα social media. Και δικαιολογημένα θα έλεγα. Τελικά όμως ήταν δικαιολογημένα; Διάβασα για περιπτώσεις που ο σύντροφος ή οι γονείς της γυναίκας υποστήριζαν ότι δεν αντιλήφθηκαν την εγκυμοσύνη και σκεφτόμουν "Μα είναι δυνατόν; Μας κοροϊδεύουν; Την κοιλιά δεν την είδαν;". Μήπως όμως αυτό το φαινόμενο είναι πραγματικά γύρω μας και δεν το έχουμε αντιληφθεί; 

Μπορεί όλη αυτή η ιστορία να φαίνεται τρελή και παράλογη, αλλά και πριν γίνει γνωστή η επιλόχειος κατάθλιψη και μελετηθεί, έτσι φάνταζε και αυτή. Επίσης οι γυναίκες που έπασχαν από επιλόχειο και είχαν κακοποιητικές ή αυτοκτονικές τάσεις αντιμετωπίζονταν ως ένοχες. Εννοείται πως δεν τους βάζω όλους στο ίδιο καζάνι. Φυσικά υπάρχουν και άνθρωποι που κάνουν όλα αυτά τα αποτρόπαια πράγματα συνειδητά. Όμως μαζί με τα ξερά μήπως καίγονται και κάποια χλωρά που πράττουν ασυνείδητα; Δυστυχώς, σύμφωνα με αυτά που διάβασα, δεν υπάρχει νομικό πλαίσιο που να καλύπτει αυτό το φαινόμενο και να αντιμετωπίζει με επιείκεια τις γυναίκες που το βίωσαν.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι το φαινόμενο της άρνησης εγκυμοσύνης είναι μια τρανταχτή απόδειξη της δύναμης που έχει το μυαλό μας πάνω στο σώμα μας.

Αν ενδιαφέρεσαι να δεις την ταινία μπορείς να τη βρεις στο ertflix μέχρι της 20/12. Το ertflix είναι η διαδικτυακή πλατφόρμα της ΕΡΤ που παρακολουθείς δωρεάν σειρές και ταινίες (κάτι σαν το ελληνικό netflix).

Back to school: Πίκο και Λόλα - Το σχολείο

Ο Σεπτέμβρης είναι προ των πυλών. Δύσκολος μήνας για τις μαμάδες! Μήνας προσαρμογής στη νέα πραγματικότητα: το καλοκαίρι και το ατελείωτο παιχνίδι τελειώνουν, τα σχολεία και οι υποχρεώσεις ξεκινούν. Και αυτή η μετάβαση είναι λίγο δύσκολη! BACK TO SCHOOL λοιπόν!

Για κάποια παιδάκια φέτος θα είναι η πρώτη επαφή με το σχολείο. Έτσι και για τα δικά μου μικράκια τη χρονιά που μας πέρασε: ο ταρζανάκος μου πήγε στα προνήπια (νέο σχολείο, νέοι συμμαθητές, νέα δασκάλα και νέο πρόγραμμα) και ο μπουζούκος μου πήγε για πρώτη φορά στον παιδικό σταθμό. Για να τους προετοιμάσω κατάλληλα κάναμε αρκετές συζητήσεις και διαβάσαμε βιβλία σχετικά με το σχολείο. Και νομίζω πως τα καταφέραμε πολύ καλά, χωρίς πολλές συγκινήσεις! 

Ένα από τα βιβλία που διαβάσαμε είναι και το νέο βιβλίο "Πίκο και Λόλα - Το σχολείο" από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Η σειρά "Πίκο και Λόλα" μας ήταν ήδη γνωστή και αγαπημένη, με τα απλά και διασκεδαστικά στιχάκια της Λίνας Σωτηροπούλου και την όμορφη εικονογράφηση της Ναταλίας Καπατσούλια. Πρωταγωνιστές της σειράς είναι δύο αχώριστοι φίλοι, ένα σκυλάκι και ένα κουνελάκι, που ζουν μαζί διάφορες περιπέτειες. Οι ηλικίες που απευθύνεται είναι 2+, αλλά λόγω της θεματολογίας και του έμμετρου στίχου κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον και σε μεγαλύτερα παιδάκια. Ο ταρζανάκος μου στα 4+ το αγάπησε πολύ! Το κείμενο δεν είναι πολύ, όμως είναι περισσότερο από τα άλλα βιβλία για παιδιά 2-3 ετών. Τα βιβλία είναι μικρά σε μέγεθος 20x20 εκ., με σκληρό αφρώδες εξώφυλλο, στρογγυλεμένες γωνίες και γυαλιστερές σελίδες, πιο χοντρές από τις συνηθισμένες.

Στο βιβλίο "Το σχολείο" η ιστορία έχει ως εξής: Αρχίζει η σχολική χρονιά, όμως η Λόλα δεν θέλει να πάει στο σχολείο μιας και θα βαρεθεί, άσε που τα ξέρει και όλα και δεν το χρειάζεται. Ο Πίκο προσπαθεί να την πείσει δείχνοντας της όλα τα ωραία πράγματα που έχει ετοιμάσει για το σχολείο, αλλά η Λόλα είναι ανένδοτη. Τελικά την πείθει να πάει για μία μέρα και αν δεν της αρέσει να μην ξαναπάει. Στο σχολείο η δασκάλα της μαθαίνει πολλά καινούργια πράγματα και κάπως έτσι αλλάζει η γνώμη που έχει σχηματίσει για το σχολείο!

Εμείς με αφορμή το βιβλίο παίξαμε για λίγο "Το σχολείο" στο σπίτι μας και σκαρφιστήκαμε διάφορες δραστηριότητες:

• Μαζέψαμε και μεις τα υλικά που χρειαζόμαστε για το σχολείο (κοινώς σχολική λίστα!).
• Ετοιμάσαμε σνακ για το σχολείο, τα αγαπημένα μας τυροπιτάκια. Αυτή τη φορά όμως φτιάξαμε και μερικά μακρουλά, σαν κουλουράκια. Έτσι σχηματίσαμε τα αρχικά του ταρζανάκου μου με τα τυρο-κουλουράκια μας μέσα στο δοχείο του κολατσιού!

• Με αφορμή τη σελίδα για τους συνδυασμούς των χρωμάτων, μιλήσαμε για τα χρώματα (τα βασικά και τους συνδυασμούς τους) και παίξαμε με χρωματιστά ξυλάκια κατασκευών (γλωσσοπίεστρα) φτιάχνοντας ένα σχέδιο χρωμάτων. 

• Πειραματιστήκαμε στη δημιουργία των παράγωγων χρωμάτων, με νερό και χρώμα ζαχαροπλαστικής στα 3 βασικά χρώματα (κόκκινο, κίτρινο, μπλε) και φυσικά ένα σταγονόμετρο.
• Ζωγραφίσαμε τα χρώματα στην παλέτα.
• Φτιάξαμε σχήματα από χρωματιστά σύρματα πίπας.

• Ζωγραφίσαμε με νερομπογιές.
• Παίξαμε με τα δαχτυλοκουκλάκια μας την ιστορία του Πίκο και της Λόλας.
• Δραματοποιήσαμε το βιβλίο: ετοιμάσαμε τις τσάντες, τα παιδιά τις φορέσανε και φτιάξαμε τη δική μας σχολική τάξη με δάσκαλο τον μπαμπά.

Πείραμα χρωμάτων

Εσείς ποια βιβλία και υλικά έχετε χρησιμοποιήσει για να εισάγετε την έννοια του σχολείου στο σπίτι σας και στα παιδικά μυαλουδάκια;

Πάρτι Αυτοκινητάκι - Car Party

Όταν ο μικρούλης μας "μπουζούκος" έκλεισε τα 2, για να το γιορτάσουμε διοργανώσαμε ένα πάρτι με το αγαπημένο του θέμα: τα αυτοκινητάκια. Ελάτε να σας δείξω τι ετοιμάσαμε...

Αυτοκινητάκι photobooth

Μιας και τώρα πήρα το βάπτισμα του πυρός με τα photobooth (δείτε εδώ το πρώτο που έφτιαξα) είπα να φτιάξω και πάλι ένα. Ως εμπειρία μου ήταν ευχάριστη και κατά τη διάρκεια της κατασκευής και από τις αντιδράσεις και τα χαμόγελα που έλαβα μετά, οπότε το θεώρησα λιγάκι αυτονόητο να φτιάξω και σε αυτό το πάρτι μας.

Τι έκανα λοιπόν; Μα τι άλλο; Μπήκα στο pinterest (σοκαριστήκατε, ε;) και αφού είδα πολλές ιδέες κατέληξα σε κάποια που μου άρεσε. Μετά μάζεψα τα υλικά και την προσάρμοσα λιγάκι για να γίνει με αυτά που είχα.

Υλικά: χαρτόκουτο, χαρτί γκοφρέ (κόκκινο), χαρτόνι (άσπρο, μαύρο), κόλλα στικ, μαρκαδόρος (μαύρος), ψαλίδι, κοπίδι, χάρακας.

Βρήκα μια μεγάλη κούτα και την άνοιξα. Αποφάσισα που θα φτιάξω την κορνίζα-παρμπρίζ και πόσο μεγάλη θα είναι, τη σχεδίασα με τη βοήθεια του χάρακα, ώστε το πλαίσιο κορνίζας να είναι ίδιο γύρω-γύρω, και το έκοψα με το κοπίδι. 

[Προσοχή! Επειδή το κοπίδι κόβει βαθιά και χαράζει και την από κάτω επιφάνεια, τοποθετήστε από κάτω ένα άλλο χαρτόνι από κούτα και μετά κόψτε. Την έχω πατήσει άσχημα και χαράκωσα για πάντα το τραπέζι μας! Τώρα τα φτιάχνω όλα στο πάτωμα!]

Επειδή χρησιμοποίησα από την κούτα και το κομμάτι μετά την "τσάκιση", δηλ. και το πλαϊνό κομμάτι της, αυτό δημιουργούσε ένα κενό και έκανε όλη την κατασκευή ασταθή. Οπότε έφτιαξα μπαλώματα από το χαρτόκουτο που περίσσευε και τα κόλλησα από πίσω με κολλητική ταινία. Και όλο αυτό επειδή δεν βρήκα το σωστό μέγεθος κούτας, αλλά λίγο μικρότερη. Οπότε όσο μεγαλύτερη η κούτα, τόσο το καλύτερο! Και χωρίς έξτρα δουλειά με μπαλώματα.

Πίσω μέρος του fotobooth με τα "μπαλώματα"/στηρίγματα.

Στη συνέχεια έκοψα το χαρτί γκοφρέ στα κομμάτια που χρειαζόμουν για να καλύψουν την κατασκευή μου: ένα μεγάλο για το κάτω μέρος και 3 λωρίδες για το πλαίσιο της κορνίζας. Πέρασα όλη την κατασκευή με κόλλα στικ (το μπροστινό μέρος) και κόλλησα τα κομμάτια. Ένα-ένα κομμάτι και προσεκτικά, γιατί το γκοφρέ αν προσπαθήσεις να το ξεκολλήσεις σκίζετε. Μετά κόλλησα τις άκρες στο πίσω μέρος και πάλι με κόλλα στικ. Πιστεύω πως αυτό το τελείωμα από πίσω θα μπορούσε να γίνει και με κολλητική ταινία, αλλά είπαμε προσαρμόστηκα σε ότι διέθετα.

Μετά σχεδίασα 2 κύκλους στο μαύρο χαρτόνι και 2 ακόμη στο λευκό. Για πατρόν χρησιμοποίησα το στρόγγυλο σχήμα της κολλητικής ταινίας, την εξωτερική πλευρά για το μαύρο και τον εσωτερικό κύκλο για το λευκό. Έτοιμα τα φώτα του αυτοκινήτου!

Για την πινακίδα έκοψα ένα λευκό χαρτόνι στο μέγεθος που μου άρεσε οπτικά επάνω στην κατασκευή. Πρώτα σκέφτηκα πως θέλω να φαίνεται, δηλ. γράμματα και αριθμοί όπως του αυτοκινήτου με λατινικούς χαρακτήρες. Εγώ χρησιμοποίησα μια συντομογραφία του ονόματος του μικρού μου και τον αριθμό 2 (μιας και έκλεινε τα 2). Μετά το πρόβαρα σε ένα φύλλο χαρτί, πριν το κάνω στο χαρτόνι. Δεν χρησιμοποίησα κάποιο πατρόν, μόνο το μυαλουδάκι μου και το πολύ σταθερό μου χέρι. Μέτρησα όμως προηγουμένως πόσα εκατοστά περίπου χρειάζομαι σε κάθε γράμμα για να βγει συμμετρικό και υπολόγισα το κενό από πάνω και από κάτω (στο χαρτί αυτά γιατί στο χαρτόνι είπαμε χέρι!). Για τον σχεδιασμό χρησιμοποίησα έναν μαύρο μαρκαδόρο των παιδιών μου.

Μετά έκοψα δύο μαύρα ορθογώνια παραλληλόγραμμα για τις ρόδες και μία μαύρη καμπύλη/ημικύκλιο για το τιμόνι του αυτοκινήτου (που είναι μισό). Και εδώ δεν χρησιμοποίησα πατρόν, απλά το μάτι.

Τέλος τα τοποθέτησα όλα στην κατασκευή για να δω που και πως θα τα κολλήσω για να έχω ένα καλαίσθητο αποτέλεσμα. Για τα φανάρια και την πινακίδα χρησιμοποίησα για ακόμη μια φορά κόλλα στικ. Τις ρόδες και το μισό τιμόνι τα κόλλησα από πίσω με ταινία διπλής όψεως.

Το αποτέλεσμα μου άρεσε πάρα πολύ! Τα μικρά μου αγοράκια ενθουσιάστηκαν! Αλλά είδα οτι και οι καλεσμένοι μας το χάρηκαν εξίσου! Κάποιοι φωτογραφήθηκαν σαν σε κορνίζα, άλλοι όπως οδηγούν και κάποιοι "ταξίδεψαν" αραχτοί με τις πατουσίτσες στο ταμπλό. Τα παιδάκια μας θέλανε όλα να οδηγήσουν, με τόσο ζήλο που κάποια στιγμή το τιμόνι, μιας και δεν έστριβε, τους έμεινε στα χέρια! Αλλά ευτυχώς με την ταινία διπλής όψης το τιμόνι ξανακόλλησε και "ούτε γάτα, ούτε ζημιά".

Τούρτα αυτοκινητάκι

Αυτή τη φορά η τούρτα μας ήταν σπιτική (και όχι απ' το κουτί!) και το χάρηκα πολύ! Η ζαχαροπλαστική είναι δημιουργία και απόλαυση!!! Παρόλο που η πρώτη μου σκέψη ήταν κάτι με παντεσπάνι, τελικά κατέληξα σε τούρτα μπανόφι. Απλή, εύκολη και πολύ γευστική επιλογή!

Υλικά:

• 2 πακέτα μπισκότα (εγώ έβαλα digestive)

• 100 γρ. μαργαρίνη/βούτυρο

• 2-3 μπανάνες (αναλόγως μεγέθους)

• 2 κουτιά καραμελωμένο ζαχαρούχο

• 1 κουτί Garni με γεύση σοκολάτα (και τα 2 φακελάκια)

• γάλα (για το Garni)

Για την διακόσμηση: 

• κόκκινα καραμελάκια ή κουφετάκια ή ζαχαρωτά
• 2 μπισκότα τύπου oreo 

Εκτέλεση:

Κάνουμε τα μπισκότα σκόνη/πούδρα (στο μπλέντερ ή σε σακούλα κλειστή και τα πατάμε με τον πλάστη). Λιώνουμε το βούτυρο και το προσθέτουμε στα τριμμένα μπισκότα. Ανακατεύουμε καλά μέχρι να γίνει σαν βρεγμένη άμμος και απλώνουμε το μείγμα στη βάση του ταψιού, πατώντας το με ένα κουτάλι. Το αφήνουμε λίγο στο ψυγείο για να κρυώσει.

Μέχρι να κρυώσει κόβουμε τις μπανάνες σε ροδέλες. Όταν το βγάλουμε από το ψυγείο, απλώνουμε το καραμελωμένο ζαχαρούχο πάνω από το μπισκότο. Στη συνέχεια στρώνουμε τις ροδέλες μπανάνα από πάνω. Μετά απλώνουμε το επόμενο κουτί καραμέλας πάνω από τις μπανάνες (με προσοχή για να μην τις μετακινήσουμε).

Ετοιμάζουμε τη σαντιγί χτυπώντας το περιεχόμενο των φακέλων με την αντίστοιχη ποσότητα γάλα. Για καλύτερο αποτέλεσμα θα χρειαστεί μίξερ, αλλά παλαιότερα το είχα χτυπήσει και στο χέρι με τον αυγοδάρτη και μια χαρά έγινε. Απλώνουμε τη σαντιγί πάνω από την τούρτα και το βάζουμε στο ψυγείο.

Όταν κρυώσει μπορούμε να διακοσμήσουμε (για να μην πάει η υγρασία στα ζαχαρωτά και τα νερουλιάσει). Και μετά βάζουμε την τούρτα πάλι στο ψυγείο.

Για τη διακόσμηση έφτιαξα ένα δικό μου stencil με ένα σχέδιο αυτοκινήτου που βρήκα στο διαδίκτυο. Έκοψα ένα φύλλο χαρτί στο μέγεθος της τούρτας, σχεδίασα το αυτοκίνητο και έκοψα το εσωτερικό του. Στο σημείο που είναι οι ρόδες δεν παιδεύτηκα, το έκοψα στην ευθεία (στη μέση της ρόδας), σαν να μην υπήρχαν. Κράτησα και το χαρτάκι με το κομμάτι του παραθύρου ανέπαφο. Τοποθέτησα το χαρτί με το αυτοκίνητο και το παράθυρο στην τούρτα και πασπάλισα με κόκκινα ζαχαρωτά. Προσοχή στην αφαίρεση του χαρτιού για να μη χαλάσει το σχήμα!

Εύκολη και νόστιμη!

Μικρούλη μου να μεγαλώνεις πάντα όμορφα!

Περιστασιακή single mom

Πως μπορεί μια δουλειά να σε μετατρέψει από σύντροφο-μαμά σε περιστασιακή single mom; Και όμως γίνεται! Όταν ο σύντροφός σου λείπει από το σπίτι για μέρες, βδομάδες ή μήνες. Αυτή η ανάρτηση είναι καθαρά για μενα, για την ψυχολογία μου, την ηρεμία μου, για να τα βγάλω από μέσα μου... Και για κάθε μανούλα σαν και μενα, για να ξέρει ότι δεν είναι μόνη!

Όλα ξεκίνησαν πριν πολλά χρόνια (πω πω αισθάνομαι μαθουσάλας ξαφνικά!). Από τότε που γνωριστήκαμε με τον σύζυγό μου, γνώριζα για τη δουλειά του και τις απαιτήσεις της. Παρόλα αυτά δεν με σταμάτησε από το να είμαστε μαζί. Εξάλλου για μενα τα συναισθήματα είναι πιο σημαντικά! Βέβαια όταν είσαι απλά ζευγάρι, δεν έχεις τις υποχρεώσεις και τις δεσμεύσεις που φέρνουν τα παιδιά και συχνά δεν τις φαντάζεσαι καν (ή μάλλον τις φαντάζεσαι πολύ πιο απλουστευμένες). Γενικότερα εγώ ζούσα στο ροζ συννεφάκι μου και πίστευα ότι όλα θα έρθουν εύκολα, όμορφα, απλά και μαγικά... θα γίνουν από μόνα τους!

Με τον ερχομό των παιδιών τα πράγματα άλλαξαν. Οι λίγες μέρες απουσίας από το σπίτι άρχισαν να γίνονται κουραστικές και τρομακτικές και δεν έχουν πια καμία σχέση με την πρότερη κατάσταση όπου η απόσταση ήταν αφορμή για να "τονωθεί" η σχέση. Τώρα πια υπάρχουν διαστήματα που νιώθω - και στην ουσία είμαι - πραγματικά single mom. Όταν ο μπαμπάς λείπει από το σπίτι για κάποιους μήνες και δυστυχώς η επικοινωνία είναι αραιή, τα παιδιά παλεύουν να αποδεχτούν ότι δεν τα παράτησε κανείς και εγώ παλεύω με τις μικρές καθημερινές προκλήσεις μόνη... ναι είμαι μια single mom και ας μη το θέλει κανένας από τους δυο μας.

Όχι, δεν θα το παίξω "ειδική". Αν περίμενες ένα άρθρο με συμβουλές, έκανες λάθος. Απλά προσπαθώ για το καλύτερο και ελπίζω πως θα τα καταφέρω. Πρέπει να τα καταφέρω, γιατί δεν υπάρχει άλλη επιλογή! Στην ουσία όμως δεν ξέρω πως να το χειριστώ.

Από τη μία έχω τον αντρούλη μου και δοξάζω το Θεό που είμαστε μαζί, ενωμένοι και αγαπημένοι στην οικογένειά μας. Προσπαθώ να μπω στη θέση του, αλλά είναι δύσκολο. Αναγκάζετε να αφήσει την οικογένειά του χάριν της δουλειάς και απλά στην παρούσα φάση δεν έχει επιλογή, ούτε λόγο. Προσπαθεί να επικοινωνήσει όσο το δυνατόν περισσότερο, να ακούσει εμένα και τα παιδιά, τα παράπονα και τις περιπέτειές μας και να καλύψει το κενό της φυσικής απουσίας του.

Από την άλλη έχω τα παιδιά που είναι μικρά ακόμη και δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν για ποιο λόγο λείπει ο μπαμπάς. Εννοείται ότι το εξηγώ και προσπαθώ να το δώσω με παραδείγματα και ιστορίες που καταλαβαίνουν και αντιλαμβάνονται, όμως και πάλι η έννοια της "δουλειάς" είναι δύσκολο να κατανοηθεί από ένα 2χρονο. Μερικές φορές αισθάνομαι πως κάθε φορά τα παιδιά βιώνουν μια εγκατάλειψη ή ένα μικρό διαζύγιο! 

Όταν ο ταρζανάκος μου ήταν 3 με ρωτούσε συχνά αν θα ξανάρθει ΠΟΤΕ ο μπαμπάς... ακόμη και αν έλειπε μόνο ένα 3ήμερο ή μια βδομάδα. Εκεί απλά λιώνεις μέσα σου και εξηγείς με χαμόγελο και αγάπη! Τώρα πια στα 4+ φαίνεται ότι το έχει καταλάβει, αλλά εννοείται ότι δεν το έχει αποδεχτεί και δεν θέλει κιόλας! Μιλάει με τον μπαμπά του, του λέει τα νέα του, αναφέρετε συνέχεια σε αυτόν σαν να είναι συνέχεια στο σπίτι και γενικά έχει μια συμπεριφορά πολύ βοηθητική προς εμένα. Ωστόσο, υπάρχουν συχνά στιγμές που βάζει τα κλάματα, που λέει πως δεν αντέχει να περιμένει άλλο την επιστροφή του μπαμπά, ξυπνάει κάποια πρωινά έχοντας πάρει την απόφαση ότι "σήμερα θα γυρίσει γιατί μου έλειψε" και επίσης μια μέρα αποφάσισε να τηλεφωνήσει στη δουλειά και να απαιτήσει να γυρίσει ο μπαμπάς (ε ναι, είναι παιδί μου!). 

Ωστόσο μετά από μήνες απουσίας, βλέπω τα παιδιά μου να έχουν μεταλλαχθεί, να κάνουν κάθε μέρα μία μικρή επανάσταση, να έχουν περισσότερα νεύρα και γενικά να έχουν κουραστεί από την όλη κατάσταση. Φυσικά στις πιο δύσκολες φάσεις συμβουλεύτηκα ψυχολόγο για να μπορέσω να διαχειριστώ τη συμπεριφορά τους. Μια γνώμη ενός ειδικού βοηθάει σίγουρα, ειδικά αν το παιδάκι σου δεν τρώει για μέρες. Αλλά ας μη γελιόμαστε... αυτό που είναι βάλσαμο και γιατρεύει τα πάντα είναι η επιστροφή του μπαμπά, η παρουσία και των δύο γονιών στο σπίτι, γιατί τα παιδιά χρειάζονται και τους δύο γονείς!

Και δεν φτάνει που είσαι μόνη μαμά (εννοώ μόνη, χωρίς γονείς-πεθερικά, νταντάδες), τρέχεις στα σχολεία, στις δραστηριότητες, να μαγειρέψεις, να καθαρίσεις κλπ κλπ, να σου έρχονται και οι άτιμες οι αρρώστιες... Και τι κάνεις τότε; Θα μου πεις εννοείται πως φροντίζεις τα παιδιά σου. Συμφωνώ, αλλά όταν χτυπάει εσένα η αρρώστια; Και όταν είσαι τέζα στον καναπέ, με το θερμόμετρο παραμάσχαλα, αγκαλιά με τη λεκανίτσα σου (για τους εμετούς) και σε μια κατάσταση απόλυτης νιρβάνας; Και τα παιδιά σου είναι ουσιαστικά μόνα στο σπίτι, γιατί δεν έχεις βοήθεια...; Εκεί αρχίζουν τα πολύ δύσκολα... Ειδικά όταν ακούς μέσα στη νιρβάνα σου τα μικρά σου να μοιράζονται για μεσημεριανό ότι έχουν βρει στα ντουλάπια (από κριτσίνια, μπισκότα, μέχρι ζελεδάκια). Εκεί και αν έχεις τύψεις! Εκεί και αν αισθάνεσαι μόνη! [Για την ιστορία, τα παιδιά μου δεν λιμοκτόνησαν τελικά. Μόλις επικοινώνησα με το περιβάλλον τους παρήγγειλα απ' έξω. Αγιο delivery!]

Και κάπου εκεί βγαίνουν και οι χριστουγεννιάτικες διαφημίσεις, και αυτό το άτιμο το παιχνιδομάγαζο βγάζει αυτή τη διαφήμιση με τον ναυτικό που μιλάει με το παιδάκι του τα Χριστούγεννα. Και κάθε φορά που τη βλέπω απλά σπαράζω. Για κάποιους μπορεί να μη λέει τίποτα, για μένα λέει πολλά. [Τους αγωνιστικούς μου χαιρετισμούς σε όλες τις μανούλες-συζύγους ναυτικών!]

Δεν θα αναφερθώ καθόλου στις πραγματικές ηρωίδες της ζωής που όλο αυτό το περνάνε επί μονίμου βάσεως, με παιδιά που μπορεί να χρειάζονται ειδική περιποίηση, με ανίατες ασθένειες και με καθόλου βοήθεια! Απλά προσκυνώ! Αξίζετε τον θαυμασμό όλων!

Αν λοιπόν είσαι και εσύ μία single mom, όχι από επιλογή αλλά από ανάγκη, να ξέρεις πως δεν είσαι μόνη. Υπάρχουν πάρα πολλές εκεί έξω σαν και μας που παλεύουν μόνες. Αλλά και από επιλογή να είσαι, ούτε εσύ είσαι μόνη, γιατί υπάρχουν και άλλες τόσες! 

Εσύ μόνη μαμά μπορείς και θα τα καταφέρεις να ανταπεξέλθεις σε αυτό! Γιατί είσαι δυνατή και μπορείς να καταφέρεις τα πάντα!

1 χρόνος blogging

Πέρασε κιόλας ένας ολόκληρος χρόνος... Το Mom of mess έγινε ενός έτους!!! Είμαι πολύ περήφανη που το "παιδάκι" μου μεγάλωσε. Η σκέψη μου, το δημιούργημά μου, πήρε σάρκα και οστά και κατάφερε να ολοκληρώσει κιόλας τον πρώτο χρόνο ζωής του. Ένας χρόνος μαγικός, υπέροχος, ονειρεμένος, με τα πάνω και τα κάτω του... όπως κάθε χρόνος στη ζωή μας!

Τί αποκόμισα από τον πρώτο μου χρόνο ενασχόλησης με το blogging?

Πρώτα απ' όλα αυτό που είχα και εξαρχής στο μυαλό μου: την αποφόρτισή μου μέσα από το γράψιμο. Όταν τα νευράκια χτυπούσαν κόκκινο, εγώ καθόμουν απλά και έγραφα. Κάποια κείμενα δεν δημοσιεύτηκαν ποτέ (για ευνόητους λόγους!!! χαχαχα!!!), ενώ άλλα μετέτρεψαν την ένταση σε δημιουργικότητα. 

Αυτό όμως που με εξέπληξε ευχάριστα στον χώρο του blogging είναι οι καινούργιες γνωριμίες με άλλες bloggers και η στήριξη που πήρα στα πρώτα βήματα μου από τελείως άγνωστους ανθρώπους που δεν είχαν να κερδίσουν κάτι. Μέσα από ομάδες bloggers στα social media γνώρισα και άλλους ανθρώπους σαν και μενα με τα ίδια προβλήματα και τις ίδιες ανησυχίες, που μου δείξανε ότι δεν είμαι μόνη! Είμαστε μια μεγάλη blogοπαρέα!

Φυσικά και δεν έλειψαν και οι κακεντρέχιες… αλλά άνθρωποι είμαστε και αυτά δεν λείπουν από κανένα χώρο δυστυχώς! Η πιο περίεργη στιγμή μου ήταν όταν μετά τους πρώτους μήνες κάποιοι κατάφεραν να μου μπλοκάρουν τους λογαριασμούς μου στα social media κάνοντας αναφορές για προσβλητικό και ακατάλληλο περιεχόμενο. Δεν μπορώ ακόμη να καταλάβω για ποιο λόγο κάποιος να μπει σε τόσο κόπο και ειδικά για ένα καινούργιο blog σαν το Mom of mess… αλλά όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Έτσι γνώρισα ανθρώπους που με βοήθησαν πραγματικά να βγάλω μια άκρη (μιας και είχα πελαγώσει) και έμαθα και εγώ περισσότερα για το πως να λύνω τέτοιου είδους προβλήματα. Τέλος καλό όλα καλά!

Το πιο μαγικό όμως αυτής της χρονιάς ήταν τα μηνύματα των αναγνωστών (και bloggers-αναγνωστών) και η θετική ενέργεια που αποκόμισα μέσα από αυτά! Είναι υπέροχο να συνειδητοποιείς ότι αυτά που γράφεις κάποιοι τα διαβάζουν, ίσως ακόμη και να ταυτίζονται μαζί σου και άλλοι με κάποιο τρόπο τα αξιοποιούν. Η θετική ενέργεια από όπου και αν προέρχεται είναι πάντα όμορφη, θεμιτή και δίνει μία ώθηση για να συνεχίσω παρακάτω!

Σας ευχαριστώ πολύ όλους όσους ήσασταν μαζί μου σε αυτόν τον πρώτο χρόνο του Mom of mess! Και εις άλλα με υγεία!

Χριστίνα - Mom of mess

Υ.Γ. Για όσους αναρωτιέστε που χάθηκα τους τελευταίους μήνες, έρχεται σύντομα ανάρτηση που θα δίνει εξηγήσεις. Πέρασα μια πολύ δύσκολη περίοδο, αλλά επανήλθα δριμύτερη!