Πως μπορεί μια δουλειά να σε μετατρέψει από σύντροφο-μαμά σε περιστασιακή single mom; Και όμως γίνεται! Όταν ο σύντροφός σου λείπει από το σπίτι για μέρες, βδομάδες ή μήνες. Αυτή η ανάρτηση είναι καθαρά για μενα, για την ψυχολογία μου, την ηρεμία μου, για να τα βγάλω από μέσα μου... Και για κάθε μανούλα σαν και μενα, για να ξέρει ότι δεν είναι μόνη!
Όλα ξεκίνησαν πριν πολλά χρόνια (πω πω αισθάνομαι μαθουσάλας ξαφνικά!). Από τότε που γνωριστήκαμε με τον σύζυγό μου, γνώριζα για τη δουλειά του και τις απαιτήσεις της. Παρόλα αυτά δεν με σταμάτησε από το να είμαστε μαζί. Εξάλλου για μενα τα συναισθήματα είναι πιο σημαντικά! Βέβαια όταν είσαι απλά ζευγάρι, δεν έχεις τις υποχρεώσεις και τις δεσμεύσεις που φέρνουν τα παιδιά και συχνά δεν τις φαντάζεσαι καν (ή μάλλον τις φαντάζεσαι πολύ πιο απλουστευμένες). Γενικότερα εγώ ζούσα στο ροζ συννεφάκι μου και πίστευα ότι όλα θα έρθουν εύκολα, όμορφα, απλά και μαγικά... θα γίνουν από μόνα τους!
Με τον ερχομό των παιδιών τα πράγματα άλλαξαν. Οι λίγες μέρες απουσίας από το σπίτι άρχισαν να γίνονται κουραστικές και τρομακτικές και δεν έχουν πια καμία σχέση με την πρότερη κατάσταση όπου η απόσταση ήταν αφορμή για να "τονωθεί" η σχέση. Τώρα πια υπάρχουν διαστήματα που νιώθω - και στην ουσία είμαι - πραγματικά single mom. Όταν ο μπαμπάς λείπει από το σπίτι για κάποιους μήνες και δυστυχώς η επικοινωνία είναι αραιή, τα παιδιά παλεύουν να αποδεχτούν ότι δεν τα παράτησε κανείς και εγώ παλεύω με τις μικρές καθημερινές προκλήσεις μόνη... ναι είμαι μια single mom και ας μη το θέλει κανένας από τους δυο μας.
Όχι, δεν θα το παίξω "ειδική". Αν περίμενες ένα άρθρο με συμβουλές, έκανες λάθος. Απλά προσπαθώ για το καλύτερο και ελπίζω πως θα τα καταφέρω. Πρέπει να τα καταφέρω, γιατί δεν υπάρχει άλλη επιλογή! Στην ουσία όμως δεν ξέρω πως να το χειριστώ.
Από τη μία έχω τον αντρούλη μου και δοξάζω το Θεό που είμαστε μαζί, ενωμένοι και αγαπημένοι στην οικογένειά μας. Προσπαθώ να μπω στη θέση του, αλλά είναι δύσκολο. Αναγκάζετε να αφήσει την οικογένειά του χάριν της δουλειάς και απλά στην παρούσα φάση δεν έχει επιλογή, ούτε λόγο. Προσπαθεί να επικοινωνήσει όσο το δυνατόν περισσότερο, να ακούσει εμένα και τα παιδιά, τα παράπονα και τις περιπέτειές μας και να καλύψει το κενό της φυσικής απουσίας του.
Από την άλλη έχω τα παιδιά που είναι μικρά ακόμη και δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν για ποιο λόγο λείπει ο μπαμπάς. Εννοείται ότι το εξηγώ και προσπαθώ να το δώσω με παραδείγματα και ιστορίες που καταλαβαίνουν και αντιλαμβάνονται, όμως και πάλι η έννοια της "δουλειάς" είναι δύσκολο να κατανοηθεί από ένα 2χρονο. Μερικές φορές αισθάνομαι πως κάθε φορά τα παιδιά βιώνουν μια εγκατάλειψη ή ένα μικρό διαζύγιο!
Όταν ο ταρζανάκος μου ήταν 3 με ρωτούσε συχνά αν θα ξανάρθει ΠΟΤΕ ο μπαμπάς... ακόμη και αν έλειπε μόνο ένα 3ήμερο ή μια βδομάδα. Εκεί απλά λιώνεις μέσα σου και εξηγείς με χαμόγελο και αγάπη! Τώρα πια στα 4+ φαίνεται ότι το έχει καταλάβει, αλλά εννοείται ότι δεν το έχει αποδεχτεί και δεν θέλει κιόλας! Μιλάει με τον μπαμπά του, του λέει τα νέα του, αναφέρετε συνέχεια σε αυτόν σαν να είναι συνέχεια στο σπίτι και γενικά έχει μια συμπεριφορά πολύ βοηθητική προς εμένα. Ωστόσο, υπάρχουν συχνά στιγμές που βάζει τα κλάματα, που λέει πως δεν αντέχει να περιμένει άλλο την επιστροφή του μπαμπά, ξυπνάει κάποια πρωινά έχοντας πάρει την απόφαση ότι "σήμερα θα γυρίσει γιατί μου έλειψε" και επίσης μια μέρα αποφάσισε να τηλεφωνήσει στη δουλειά και να απαιτήσει να γυρίσει ο μπαμπάς (ε ναι, είναι παιδί μου!).
Ωστόσο μετά από μήνες απουσίας, βλέπω τα παιδιά μου να έχουν μεταλλαχθεί, να κάνουν κάθε μέρα μία μικρή επανάσταση, να έχουν περισσότερα νεύρα και γενικά να έχουν κουραστεί από την όλη κατάσταση. Φυσικά στις πιο δύσκολες φάσεις συμβουλεύτηκα ψυχολόγο για να μπορέσω να διαχειριστώ τη συμπεριφορά τους. Μια γνώμη ενός ειδικού βοηθάει σίγουρα, ειδικά αν το παιδάκι σου δεν τρώει για μέρες. Αλλά ας μη γελιόμαστε... αυτό που είναι βάλσαμο και γιατρεύει τα πάντα είναι η επιστροφή του μπαμπά, η παρουσία και των δύο γονιών στο σπίτι, γιατί τα παιδιά χρειάζονται και τους δύο γονείς!
Και δεν φτάνει που είσαι μόνη μαμά (εννοώ μόνη, χωρίς γονείς-πεθερικά, νταντάδες), τρέχεις στα σχολεία, στις δραστηριότητες, να μαγειρέψεις, να καθαρίσεις κλπ κλπ, να σου έρχονται και οι άτιμες οι αρρώστιες... Και τι κάνεις τότε; Θα μου πεις εννοείται πως φροντίζεις τα παιδιά σου. Συμφωνώ, αλλά όταν χτυπάει εσένα η αρρώστια; Και όταν είσαι τέζα στον καναπέ, με το θερμόμετρο παραμάσχαλα, αγκαλιά με τη λεκανίτσα σου (για τους εμετούς) και σε μια κατάσταση απόλυτης νιρβάνας; Και τα παιδιά σου είναι ουσιαστικά μόνα στο σπίτι, γιατί δεν έχεις βοήθεια...; Εκεί αρχίζουν τα πολύ δύσκολα... Ειδικά όταν ακούς μέσα στη νιρβάνα σου τα μικρά σου να μοιράζονται για μεσημεριανό ότι έχουν βρει στα ντουλάπια (από κριτσίνια, μπισκότα, μέχρι ζελεδάκια). Εκεί και αν έχεις τύψεις! Εκεί και αν αισθάνεσαι μόνη! [Για την ιστορία, τα παιδιά μου δεν λιμοκτόνησαν τελικά. Μόλις επικοινώνησα με το περιβάλλον τους παρήγγειλα απ' έξω. Αγιο delivery!]
Και κάπου εκεί βγαίνουν και οι χριστουγεννιάτικες διαφημίσεις, και αυτό το άτιμο το παιχνιδομάγαζο βγάζει αυτή τη διαφήμιση με τον ναυτικό που μιλάει με το παιδάκι του τα Χριστούγεννα. Και κάθε φορά που τη βλέπω απλά σπαράζω. Για κάποιους μπορεί να μη λέει τίποτα, για μένα λέει πολλά. [Τους αγωνιστικούς μου χαιρετισμούς σε όλες τις μανούλες-συζύγους ναυτικών!]
Δεν θα αναφερθώ καθόλου στις πραγματικές ηρωίδες της ζωής που όλο αυτό το περνάνε επί μονίμου βάσεως, με παιδιά που μπορεί να χρειάζονται ειδική περιποίηση, με ανίατες ασθένειες και με καθόλου βοήθεια! Απλά προσκυνώ! Αξίζετε τον θαυμασμό όλων!
Αν λοιπόν είσαι και εσύ μία single mom, όχι από επιλογή αλλά από ανάγκη, να ξέρεις πως δεν είσαι μόνη. Υπάρχουν πάρα πολλές εκεί έξω σαν και μας που παλεύουν μόνες. Αλλά και από επιλογή να είσαι, ούτε εσύ είσαι μόνη, γιατί υπάρχουν και άλλες τόσες!
Εσύ μόνη μαμά μπορείς και θα τα καταφέρεις να ανταπεξέλθεις σε αυτό! Γιατί είσαι δυνατή και μπορείς να καταφέρεις τα πάντα!
Όταν ο ταρζανάκος μου ήταν 3 με ρωτούσε συχνά αν θα ξανάρθει ΠΟΤΕ ο μπαμπάς... ακόμη και αν έλειπε μόνο ένα 3ήμερο ή μια βδομάδα. Εκεί απλά λιώνεις μέσα σου και εξηγείς με χαμόγελο και αγάπη! Τώρα πια στα 4+ φαίνεται ότι το έχει καταλάβει, αλλά εννοείται ότι δεν το έχει αποδεχτεί και δεν θέλει κιόλας! Μιλάει με τον μπαμπά του, του λέει τα νέα του, αναφέρετε συνέχεια σε αυτόν σαν να είναι συνέχεια στο σπίτι και γενικά έχει μια συμπεριφορά πολύ βοηθητική προς εμένα. Ωστόσο, υπάρχουν συχνά στιγμές που βάζει τα κλάματα, που λέει πως δεν αντέχει να περιμένει άλλο την επιστροφή του μπαμπά, ξυπνάει κάποια πρωινά έχοντας πάρει την απόφαση ότι "σήμερα θα γυρίσει γιατί μου έλειψε" και επίσης μια μέρα αποφάσισε να τηλεφωνήσει στη δουλειά και να απαιτήσει να γυρίσει ο μπαμπάς (ε ναι, είναι παιδί μου!).
Ωστόσο μετά από μήνες απουσίας, βλέπω τα παιδιά μου να έχουν μεταλλαχθεί, να κάνουν κάθε μέρα μία μικρή επανάσταση, να έχουν περισσότερα νεύρα και γενικά να έχουν κουραστεί από την όλη κατάσταση. Φυσικά στις πιο δύσκολες φάσεις συμβουλεύτηκα ψυχολόγο για να μπορέσω να διαχειριστώ τη συμπεριφορά τους. Μια γνώμη ενός ειδικού βοηθάει σίγουρα, ειδικά αν το παιδάκι σου δεν τρώει για μέρες. Αλλά ας μη γελιόμαστε... αυτό που είναι βάλσαμο και γιατρεύει τα πάντα είναι η επιστροφή του μπαμπά, η παρουσία και των δύο γονιών στο σπίτι, γιατί τα παιδιά χρειάζονται και τους δύο γονείς!
Και δεν φτάνει που είσαι μόνη μαμά (εννοώ μόνη, χωρίς γονείς-πεθερικά, νταντάδες), τρέχεις στα σχολεία, στις δραστηριότητες, να μαγειρέψεις, να καθαρίσεις κλπ κλπ, να σου έρχονται και οι άτιμες οι αρρώστιες... Και τι κάνεις τότε; Θα μου πεις εννοείται πως φροντίζεις τα παιδιά σου. Συμφωνώ, αλλά όταν χτυπάει εσένα η αρρώστια; Και όταν είσαι τέζα στον καναπέ, με το θερμόμετρο παραμάσχαλα, αγκαλιά με τη λεκανίτσα σου (για τους εμετούς) και σε μια κατάσταση απόλυτης νιρβάνας; Και τα παιδιά σου είναι ουσιαστικά μόνα στο σπίτι, γιατί δεν έχεις βοήθεια...; Εκεί αρχίζουν τα πολύ δύσκολα... Ειδικά όταν ακούς μέσα στη νιρβάνα σου τα μικρά σου να μοιράζονται για μεσημεριανό ότι έχουν βρει στα ντουλάπια (από κριτσίνια, μπισκότα, μέχρι ζελεδάκια). Εκεί και αν έχεις τύψεις! Εκεί και αν αισθάνεσαι μόνη! [Για την ιστορία, τα παιδιά μου δεν λιμοκτόνησαν τελικά. Μόλις επικοινώνησα με το περιβάλλον τους παρήγγειλα απ' έξω. Αγιο delivery!]
Και κάπου εκεί βγαίνουν και οι χριστουγεννιάτικες διαφημίσεις, και αυτό το άτιμο το παιχνιδομάγαζο βγάζει αυτή τη διαφήμιση με τον ναυτικό που μιλάει με το παιδάκι του τα Χριστούγεννα. Και κάθε φορά που τη βλέπω απλά σπαράζω. Για κάποιους μπορεί να μη λέει τίποτα, για μένα λέει πολλά. [Τους αγωνιστικούς μου χαιρετισμούς σε όλες τις μανούλες-συζύγους ναυτικών!]
Δεν θα αναφερθώ καθόλου στις πραγματικές ηρωίδες της ζωής που όλο αυτό το περνάνε επί μονίμου βάσεως, με παιδιά που μπορεί να χρειάζονται ειδική περιποίηση, με ανίατες ασθένειες και με καθόλου βοήθεια! Απλά προσκυνώ! Αξίζετε τον θαυμασμό όλων!
Αν λοιπόν είσαι και εσύ μία single mom, όχι από επιλογή αλλά από ανάγκη, να ξέρεις πως δεν είσαι μόνη. Υπάρχουν πάρα πολλές εκεί έξω σαν και μας που παλεύουν μόνες. Αλλά και από επιλογή να είσαι, ούτε εσύ είσαι μόνη, γιατί υπάρχουν και άλλες τόσες!
Εσύ μόνη μαμά μπορείς και θα τα καταφέρεις να ανταπεξέλθεις σε αυτό! Γιατί είσαι δυνατή και μπορείς να καταφέρεις τα πάντα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου